filmistycznie

Na taki film o superbohaterze czekałem - od bardzo dawna. W taki sposób muszę rozpocząć recenzję filmu "Logan". To zakończenie przygody Hugha Jackmana z postacią Wolverina, w którego wcielał się przez 17 lat. Tym razem oglądamy Logana, który nie angażuje się w już misje ratowania ludzkości, ale jest na etapie autodestrukcji. Ex X-Men dorabia jako szofer, a jego dawny mentor Profesor Charles żyje w odosobnieniu i tylko dzięki silnym lekarstwom jest w stanie funkcjonować i nie zagrażać światu. Życie tej dwójki odmienia się, gdy odnajduje ich tajemnicza dziewczynka - Laura. Przedstawienie tytułowego bohatera tego filmu w postaci człowieka zmęczonego życiem było strzałem w dziesiątkę, bo nadało to historii dużo mroku, którego zazwyczaj brakuje w filmach tego typu. Fabuła na pierwszy rzut oka nie zwiastowała niczego rewolucyjnego i spodziewałem się kolejnej historii cynicznego mentora, który próbuje przekazać swoją wiedzę młodszej uczennicy. Całe szczęście nadany jest

„One man show” to pierwsze słowa, które przychodzą mi do głowy po obejrzeniu „Split”, czyli najnowszego dzieła M. Nighta Shyamalana. Główną rolę zagrał James McAvoy, który tym razem miał za zadanie wykreowanie postaci Kevina Wendella – człowieka o mnogiej osobowości. Główną osią fabuły filmu jest porwanie przez niego trzech nastolatek: Casey, Claire i Marcii, które umieszcza w swojej posiadłości i przygotowuje do tajemniczego rytuału, o którym na początku kompletnie nic nie wiemy. Dziewczyny nie potrafią zrozumieć odmienności ich porywacza, a wszelkie próby ucieczki pogorszają ich i tak już trudną sytuację. W międzyczasie Kevin zmaga się ze swoimi osobowościami, gdyż jedna z nich postanawia przejąć kontrolę nad jego zachowaniem, a w zrozumieniu jego przypadłości pomaga mu dr Fletcher. Na początku można było się spodziewać, że cała uwaga widza zostanie skierowana na los nastolatek, które walczą o swoje życie i próbują uciec swojemu oprawcy. Na szczęście ciężar prowadzenia ak

"Get Out" to tegoroczny film opowiadający historię Chrisa i Rose, którzy jadą w odwiedziny do rodziców dziewczyny. Miła atmosfera i sielanka przeradza się w rozpaczliwą próbę ucieczki, jak wskazuje polski tytuł tego horroru. Chris boi się, że rodzice Rose nie zaakceptują jego koloru skóry i spotkanie w domostwie Armitage'ów nie przebiegnie po jego myśli. Jego obawy nie znajdują potwierdzenia w rzeczywistości i chłopak powoli wkupuje się w łaski rodziny swojej dziewczyny. Jednak niepokój u niego wzbudza podejrzane zachowanie czarnoskórej służby, która pracuje u rodziców Rose oraz gości, którzy przyjeżdżają do nich z wizytą. Chris układa powoli wszystkie puzzle w całość i zaczyna wątpić w dobre intencje rodziny Armitage'ów. Rozpoczyna się walka o życie... Film jest promowany jako horror, ale raczej przypisałbym mu etykietę thrillera. Nie ma on na celu straszyć widza, a raczej budować napięcie i klimat niepewności. Uzyskano taki efekt na kilka sposobów, choć

Netflix nie zwalnia tempa i dostarcza kolejny serial przenosząc jego akcję do liceum Liberty High School. Tym razem poznajemy historię grupki uczniów, której spokój zakłóca samobójstwo Hannah Baker. Dziewczyna pozostawia po sobie 13 taśm, na których wyjaśnia powody swojej decyzji. Kręgosłup fabularny w "Trzynaście powodów" stanowi historia Clay'a Jensena, który był najbliższym przyjacielem Hannah. Gdy otrzymuje taśmy, krok po kroku odkrywa, z jakimi problemami borykała się dziewczyna. Najciekawsze jest to, że niektórzy koledzy Clay'a znają już treść, która znajduje się na kasetach, a chłopak z każdym kolejnym odsłuchem zamyka się w sobie, traci kontrolę nad sobą zaczyna mieć urojenia. Informacje zawarte na kasetach są owiane tajemnicą i reszta uczniów za wszelką cenę chce je ukryć. Zauważają, że Clay coraz trudniej znosi obcowanie z taśmami, zaczyna nabierać dystansu do osób, które przyczyniły się według dziewczyny do jej samobójstwa oraz zaczyna straszyć, że

"Dziewczyna z pociągu" to ekranizacja książki, o tym samym tytule, autorstwa Pauli Hawkins. Film ukazał się w 2016 roku, a w głównej roli można zobaczyć Emily Blunt. Na wstępie tej recenzji chciałbym tylko dodać, że książki nie czytałem i wszystko co pojawi się w tym tekście oparte jest jedynie na tym, co zobaczyłem w filmie. Na początku poznajemy Rachel, która podróżuje pociągiem i obserwuje po drodze życie mieszkańców dwóch domów: swojego byłego męża - Toma i jego żony oraz obcej kobiety, której zazdrości spokojnego życia u boku kochającego mężczyzny. Rachel walczy z alkoholizmem, nie może uwolnić się od przeszłości, zakłóca spokój rodziny byłego męża i traci pracę. Równocześnie poznajemy Megan, która pełni rolę opiekunki jego dziecka i również zmaga się z własnymi problemami. Dziewczyna chodzi do terapeuty, ponieważ nie potrafi sobie poradzić z wahaniami uczuć w swoim małżeństwie. Historia tych dwóch kobiet jest rozkładana na czynniki pierwsze, a w między czasie p

„ Westworld” to najnowsza produkcja HBO, która była promowana jako jedna z największych premier serialowych ostatnich lat. Trudno było się dziwić temu szaleństwu, skoro stacji udało się zaangażować do produkcji takie gwiazdy jak Anthony Hopkins czy Ed Harris. Sam mocno nastawiałem się na sukces tego serialu, tym bardziej że jego akcja miała mieć miejsce w scenerii dzikiego Zachodu. To nie miało prawa się nie udać. A jednak… Głównym motywem „Westworld” jest park rozrywki, który jest dostępny dla najbogatszych klientów, którzy za odpowiednią sumę mogą dostać się do świata, w którym nie ograniczają ich żadne reguły, więc za gwałty i zabójstwa nie czeka żadna kara. W trakcie 10 odcinków widz styka się z dwoma środowiskami: Westworld, czyli świata gospodarzy, którzy są zaprogramowani do wykonywania wcześniej przygotowanego scenariusza w celu zaspokojenia pragnień gości oraz świata twórców Westworld, czyli laboratorium, w którym gospodarze są naprawiani, tworzeni oraz programowani.