Bright - Recenzja

Platformy internetowe, takie jak Netflix, coraz odważniej wchodzą na rynek filmowy i trzeba przyznać, że trudno temu się dziwić, bo po dużych sukcesach serialowych, zainwestowanie w wysokobudżetowe filmy było naturalnym ruchem. "Bright" to najświeższa produkcja Netflixa, która miała swoją premierę wczoraj, więc każdy, kto przeczyta tę recenzję, będzie miał okazję do skonfrontowania swojej opinii po obejrzeniu tej produkcji.

Film Davida Ayera opowiada nietypową historię, osadzoną w nietypowym świecie - współdzielonym przez ludzi, orków i elfów. Od pierwszej sceny poznajemy dwóch policjantów - Scotta Warda oraz Nicka Jakoby'ego, którzy mimo tego, że są partnerami, nie mogą znaleźć wspólnego języka z powodu różnicy charakterów między nimi oraz różnicy ras. Jednak ich niesnaski muszą odejść w zapomnienie, gdy świat znajduje się w niebezpieczeństwie po tym, jak dowiadują się o istnieniu tajemniczej różdżki.

Zacierałem ręce na myśl o obejrzeniu tego filmu, bo tematyka, niezła obsada i nazwisko reżysera zwiastowały całkiem przyjemną rozrywkę. Żeby nie przeciągać tego wstępu, muszę przyznać, że niestety ten film nie spełnił moich, wysokich oczekiwań. Przede wszystkim scenariusz nie nadążył nad wizją reżysera i scenarzysty, bo po seansie ciężko mi jest ocenić, jaki był cel nagrania "Bright". Film trwał 110 minut i przez cały czas trwania borykał się on z problemami z przynależnością gatunkową, bo elementy komediowe przeplatały się z elementami sensacyjnymi i akcyjnymi, ale zostało to przedstawione kompletnie bez stylu, co w trakcie oglądania powodowało tylko moją irytację. Will Smith miał stworzyć z Joelem Edgertonem duet ścierających się charakterologicznie postaci, podobnie jak w "Bad Boys", ale o ile tam było czuć tę chemię, tak tutaj ten zabieg do końca nie zagrał. Gagi i one-linery były przeplatane momentami, gdy historia była przedstawiana na poważnie, co niestety przełożyło się na wspomniany wcześniej konflikt gatunkowy. Osadzenie historii w magicznym świecie elfów i orków ma jak najbardziej sens i w niektórych scenach budziło to moje zainteresowanie, ale kompletnie nie zostało to wykorzystane na jego korzyść. Jak przeanalizuje sobie cały film, scena po scenie, to mam wrażenie, że jako widz zostałem włączony do tej historii kompletnie nieprzygotowany, w środku jej trwania. Nie ma przedstawienia zarysu fabuły, uargumentowania problemów między rasami i nie ma płynnego wprowadzenia widza w ten magiczny świat elfów. Można wręcz odnieść wrażenie, że trafiliśmy na całkiem niezły serial, którego jednak oglądamy dwa, ostatnie odcinki, a resztę sezonu Netflix zapomniał nam udostępnić. Tak jak pisałem wcześniej, otoczka fabularna wokół walki o różdżkę i klimat zadymionego miasta pełnego przemocy, na przestrzeni kilku scen były bardzo ciekawe i nietypowe, ale nie były osadzone naturalnie w historii, co przekuło się u mnie na wrażenie irytacji. Skąd to wrażenie? Walka między elfami, ludźmi i orkami o różdżkę była wręcz motywem przewodnim tego filmu, ale nikt właściwie nie pofatygował się, by jasno zasugerować: po co? Motywacje bohaterów, argumentacja ich działań i ciąg przyczynowo-skutkowy - żadnej z tych rzeczy nie uświadczycie w "Bright".

Trzeba pochwalić jednak kwestie techniczne tego filmu. Zrealizowany i zmontowany jest on fenomenalnie, co bardzo wspomagało oglądanie scen akcji, a efektowne zdjęcia Los Angeles pięknie opakowywały ponurą wizję miasta. Muzycznie również nie odbiega on od wszelkich norm, jakie powinien spełniać film akcji, a fani rapu powinni być szczególnie usatysfakcjonowani, bo można tutaj usłyszeć kawałki między innymi Logica i MGK. Efekty specjalne nie biją po oczach słabym CGI, ale w obecnych standardach filmowych nie jest akurat tutaj zaletą, bo nie powodują one uczucia zażenowania, ale także specjalnie nie zachwycają - po prostu są i nie przeszkadzają. Nie da się jednak odrzucić porównań do "Legionu Samobójców", bo można znaleźć wiele cech wspólnych obu tych produkcji. Podobna stylistyka, podobne rozwiązania scenariuszowe i podobne problemy przy oglądaniu, czyli brak stylu i pomysłu na rozwój postaci.
Ciężko oceniać mi natomiast obsadę "Bright", bo jestem fanem Willa Smitha i jego wcześniejszych dokonań, więc nie nazwałbym siebie obiektywnym recenzentem jego ról. Żałuję, że nie można oglądać go już w filmach pokroju "Siedem dusz" czy "W pogoni za szczęściem", ale Will ciągle ma magnetyczną charyzmę, którą pokazuje również tutaj. Wycisnął on chyba maksimum tego, co mógł zaoferować swojej postaci i choć nie jest to wybitna kreacja, to raczej winię za to przeciętny do bólu scenariusz, a nie Smitha. Zwolennikiem Joela Edgertona natomiast nigdy nie byłem, ale akurat tutaj nic na ten temat nie mogę powiedzieć, bo był on po prostu orkiem i spełnił swoją rolę. Razem z Willem Smithem utworzył duet, który nie był tak dobry jak ten w "Bad Boys", ale niektóre dialogi im zagrały się nieźle, a na mojej twarzy zagościł niewielki uśmiech (zawsze coś).

Jak widać, stoję gdzieś po środku w przypadku oceny "Bright", bo wizualnie ten film jak najbardziej się broni, historia miała ogromny potencjał, a świat magii, elfów i zaklęć jest czymś nietuzinkowym, ale akurat tutaj zostało to kompletnie położone. Nie zostały przedstawione żadne relacje, tarcia czy historie ras pokazanych w tym filmie, więc jaki jest sens pchania ich do filmu osadzonego w takim świecie? Nie ma w tym żadnego smaku, wyczucia i klimatu - wszystko zostało wyczyszczone z możliwości wyrobienia sobie zdania o danej frakcji. Fanom Willa Smitha i niekonwencjonalnych światów mogę polecić ten film, by wyrobić sobie o nim zdanie, a reszta może to zobaczyć na własną odpowiedzialność. Świat i oprawa wizualna bardzo mi odpowiadały, ale reszta rozczarowała mnie niewiarygodnie. "Bright" to film o magicznym świecie, który nie ma w sobie żadnej magii. Paradoks, nieprawdaż? 

Ocena: 5/10