Cudowny Chłopak - Recenzja

Dyskryminacja to zjawisko, z którym każdy spotyka się na co dzień i przyjmuje ona różne formy. Może ona dotyczyć rasy, poglądów, płci czy wyglądu. Właśnie nad ostatnim czynnikiem pochylili się twórcy "Wonder", który swoją premierę w Polsce miał 19. stycznia.

Poznajemy historię Auggie Pullmana, który od urodzenia zmaga się z deformacją twarzy. W dużym stopniu uniemożliwiło mu to normalne funkcjonowanie, uczył się tylko w domu, a każda sekunda spędzona wśród obcych ludzi wzbudzała u niego przerażenie z powodu ilości par oczu skupionych na jego przypadłości. Jednak w pewnym momencie matka chłopca postanawia wysłać go do szkoły i pozwolić mu stawić czoła lękom. Jak można się spodziewać, początki wśród rówieśników nie są proste, a Auggie musi walczyć o akceptację i znalezienie przyjaciół.

"Cudowny chłopak" jest reklamowany jako film familijny, dramat i komedia w jednym, i w takiej kolejności gatunkowej go upatruję. Filmy familijne nie wyróżniają się innowacyjnością scenariuszową, ale w tym przypadku otrzymałem bardzo solidną pozycję w swojej kategorii. Główną osią historii jest obserwowanie drogi Auggiego do akceptacji swojego wyglądu i reakcji na zawiązywanie pierwszych relacji międzyludzkich. "Wonder" ma pozytywny wydźwięk i nie stara się niczego pokazywać w sposób "szary", bo zarówno wydarzenia, jak i postacie widzimy jako białe lub czarne - bohaterów i antybohaterów. Nie umieszczam takiego zabiegu w rubryce wad, ale przez to nie mogę traktować tego filmu jako dramat. Rzuca się w oczy również to, że niektóre sceny zostały specjalnie wyolbrzymione i przerysowane, by na siłę móc wyciągnąć z nich morał. Nie mam o to pretensji, bo mimo tego, co napisałem wcześniej, ten film oglądało mi się z wielką przyjemnością. Kasting zagrał tutaj bardzo dobrze, zarys postaci również, a zakończenie powoduje pojawienie się wielkiego uśmiechu na twarzy. Żeby być uczciwym wobec tego filmu muszę również dodać, że wątki dramatyczne także się zdarzają. Śledzimy krok po kroku, jak chłopiec reaguje na kolejne odrzucenie przez rówieśników i na ich brutalne docinki. Na tym nie koniec, bo równocześnie poznajemy jego siostrę - Olivię, która mimo normalnego wyglądu, zmaga się z własnymi problemami. Dziewczyna czuje się niedoceniona przez rodziców, którzy całą uwagę poświęcają bratu, a jedyna osoba, która ją rozumiała - babcia, niestety zmarła. Jakby tego było mało, jej najlepsza przyjaciółka po powrocie z letniego obozu przestała się do niej odzywać i zerwała znajomość. Muszę przyznać, że wątek Olivii wydał mi się szalenie ciekawy, a w dużej części filmu nawet ciekawszy niż wątek Auggiego, dlatego żałuję, że został on zepchnięty na boczny tor, na rzecz głównego bohatera. Forma zapoznawania widza z bohaterami za to bardzo mi się spodobała, bo jedno wydarzenie można było zobaczyć z perspektywy kilku postaci. Tylko dlaczego tak mało dowiedzieliśmy się o Olivii? Auggie zapewniał wątek familijny, a jego siostrze przypisywałbym wątek dramatyczny i niestety został on trochę zaniedbany. Wadą "familijności" tego filmu jest czas trwania, który ograniczył możliwość jeszcze głębszego wejścia w problemy rodziny Pullmanów i przez to można wyczuć wyraźną granicę, kiedy jest fatalnie, a kiedy już jest wszystko dobrze i o nic już nie musimy się martwić czy stresować. Napięcie wtedy opada i można się skupić jedynie na kibicowaniu Auggiemu, by nie zepsuł tego, o co tak mocno walczył.

Jako dużą zaletę upatruję też, jak wcześniej wspominałem, obsadę. Rolę rodziców zdecydowanie udźwignęli Julia Roberts i Owen Wilson. Julia wprowadzała spokój, harmonię i biła od niej niesamowicie pozytywna energia oraz nieustępliwość. Wilson z kolei wprowadzał do historii wątek komediowy i idealnie rozładowywał napięcie jakie panowało w wielu scenach. Jego poczucie humoru, luz przed kamerą i chemia z pozostałymi członkami tej rodziny, pozwalały na całkowite wyluzowanie się przy oglądaniu tego filmu. Jacob Tremblay w roli Auggiego sprawdził się dobrze, choć nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że czasami za bardzo chce wyolbrzymić pewne reakcje, ale na szczęście nie popsuło mi to odbioru do tego stopnia, że mi przeszkadzał. Izabelą Vidovic (Olivia) mogę się zachwycać w nieskończonność, bo mimo młodego wieku, zagrała bardzo dojrzałą i świadomą rolę. Czekam na jej dalsze kreacje.

Czas na jakieś podsumowanie. "Cudowny chłopak" nie jest w żadnym stopniu rewolucyjny i powiela wiele chwytów, które znamy z podobnych filmów, ale robi to w dobry sposób, dzięki czemu czerpałem dużo przyjemności z oglądania. Rzuca się przerysowanie wielu scen czy przewidywalność historii, ale każdy czasami potrzebuje takiego filmu, który pokrzepi trochę jego serce, spowoduje trochę uśmiechu i pokaże co jest najważniejsze w życiu. Oczywiście filmy takiego rodzaju, mówiąc potocznie, coraz mniej mnie już grzeją, więc żałuję, że nie nadano mu trochę mroku, szarości i dramatycznych scen, przy których naprawdę można było się wzruszyć i współczuć Auggiemu. Podejście i sposób przedstawienia walki z odrzuceniem bardziej spodobał mi się w "Masce" z 1985 roku, ale nie uważam, że "Cudownego chłopca" trzeba przez to deprecjonować, bo to pokrzepiająca, pozytywna i ciekawie przedstawiona historia, która nie ustrzegła się wad, ale nie mogę nie polecić obejrzenia tego filmu. Na pewno nie będziecie smutni czy zdołowani po seansie.

Ocena: 7/10